حقارت نفس

حقارت نفس   هفت جا ، نفس خویش را حقیر دیدم ،   نخست :هنگامیکه به پستی تن میداد تا بلندی یابد. دوم :آنگاه که در برابر از پاافتادگان میپرید.   سوم :آنگاه که میان آسانی و دشوار مختار شد و آسان را برگزید. چهارم :آنکه گناهی مرتکب شد و با یادآوری اینکه دیگران نیز همچون او دست به گناه میزنند، خود را دلداری داد.   پنجم :آنگاه که از ناچاری، تحمیل شده‌ای را پذیرفت و شکیبایی‌اش را ناشی از توانایی دانست.   ششم :آنگاه که زشتی چهره‌ای را نکوهش کرد، حال آن که یکی از نقاب‌های خودش بود.   هفتم :آنگاه که آوای ثنا سرداد و آن را فضیلت پنداشت. جبران خلیل جبران