| نباید ها و باید ها |
|
((مورد توجه مادر و پدر بچه هاي كنكوري و دبيرستاني)) ۳.خانواده‌هاي كنكوريها كمتر مهمان دعوت كنيد، كمتر به مهماني برويد، تماشاي تلويزيون را محدود كنيد، به اقوام و آشنايان بگوييد كه امسال ما بچه كنكوري داريم. مسائل و درگيري بيرون را در جلوي فرزندان مطرح نكنيد. دعوا و اختلافات خانوادگي را به حداقل برسانيد. ۴.فرزندمان را با ديگران و با خودتان مقايسه نكنيد. مقايسه با ديگران حسادت، كينه‌توزي و نفرت را به خصوص با همان فرد مقايسه شده دامن مي‌زند و فقط فرزندمان را با خودش مقايسه كنيم و به او انگيزه بدهيم هرگز نگوييم سال به سال دريغ از پارسال كه او تحقير شود. ۵.سركوفت، سرزنش و حتي انتقاد سازنده ممنوع است. نقاط قوت را تقويت كنيد تا نقاط منفي كمرنگ‌تر شود. فرزند شما خودش نگران است، ترديد دارد و فقط نياز به حمايت شما دارد. ۶.ضعف‌هاي گذشته را به رخ او نكشيم نمك به زخم او نپاشيم. ۷.دائم نگوييم بخوان بخوان، باز هم كه آمدي پاي تلويزيون، باز هم كه آمدي پاي تلفن... و حالا انتظار هم داري كه مثلاَ رشته حقوق قبول بشي، دانشگاه صنعتي شريق قبول بشي، موضع انفعالي هم نگيريم كه تو را به حال خودت مي‌گذاريم. ۸.از كلي‌گوئي بپرهيزيم، نصيحت نكنيم، نگوئيم من بخاطر سرنوشت خودت مي‌گويم من و مادرت كه كار خود را كرديم فكر نكنيد كه اينگونه حق مطلب را ادا مي‌كنيد، بعد هم بپرسيد كه عزيزمن متوجه شدي؟ او هم بناچار بگويد بله. ۹.از فرزندمان انتظارغيرواقعي نداشته باشيم. فرزندمان را دوست داشته باشيم چون بچه ماست بايد به توانايي‌ها وخواستهاي او احترام بگذاريم و او را همانگونه كه هست بپذيريم و دوست داشته باشيم. ۱۰.فرزندمان را مديون و شرمنده خود نسازيم. اگر حتي فرزند ما مي‌گويد كه پدر و مادر هستيد موظفيد خرج كنيد و شما در پاسخ مي‌گوئيد چه گستاخ هستي پدرم را درآوردي چه زحمت‌ها برايت كشيدم، چه هزينه‌ها كرديم براي تو، به جاي اين كار مي‌توانيم بگوئيم امسال مسئله محوري خانواده قبولي تو در دانشگاه است و همه خانواده بودجه و تلاشمان را براي تو مي‌گذاريم مي‌دانيم كه قبول شدن كار سختي است ولي ما با تو همكاري مي‌كنيم، بدين طريق اضطراب فرزندان را كاهش داده و حس سرافكندگي را از دوش او برداريم و مسلماَ او با انگيزه بيشتر به تلاش خود ادامه مي‌دهد.
بايدها
۲.نظارت بكنيم، مچ‌گيري نكنيم، نقش پليس نداشته باشيم. ۳.درباره مسائل و مشكلات آموزشي فرزندان و يا... با او گفتگو كنيم نه سخنراني، در گفتگو بيشتر او بايد حرف بزند، به فرزندان اعتبار بدهيم، دخترها اضطراب را معمولاَ ظاهر مي‌كنند و پسرها اضطراب را پنهان مي‌كنند، مسأله را براي خودمان حل كنيم جواب مسأله را درست بدهيم و با سر و صورت و نگاه القاء منفي نكنيم، تلاش كنيم ولي به نتيجه دل نبنديم. ما مأمور به تكليفيم و نه مأمور به نتيجه. ۴.هزنيه كتابها، كلاسهاي آموزشي و... را مهيا كنيم ولي افراط نه. ۵.غير از اضطراب، شتابزدگي و آشفتگي هم ويروس موفقيت است و جلوي آنها را بگيريم. ۶.تشويق كنيم، اميد و روحيه بدهيم، بگرديم نكات مثبت را پيدا كنيم و آنها را تشويق كنيم بيش ازهميشه اميد بدهيم، روحيه بدهيم. در اثر اضطراب فرزندمان گاه پرخاشگري مي‌كند، گاه گريه مي‌كند و... صبوري كنيم و باز هم روحيه بدهيم. ۷.راجع به مسائل فرزندمان فكر كنيم طرحي نو در اندازيم. هر مسأله‌اي كه باشد با انديشه جوابي برايش پيدا مي‌شود، به خصوص اگر دنيا را از چشم او نگاه كنيم (جوان داريم جوان بشيم، بچه داريم بچه بشيم)؛ موفق مي‌شويم. |